Om ei noko paradoksal veke.

No er det lenge sidan eg har blogga, eg har brote løftet mitt om å blogge vekentleg.
I og med at eg ikkje har vorte bombardert av viagra på postordre, reknar eg med at eg ikkje har nokon leserar.
Det kan vere like greit. Eg er ikkje sikker på om eg skriv denne bloggen for at den skal verta lesen.
Ein eg kjenner skriv ein blogg om religionen X. Den dreier seg fyrst og fremst om å få fitte til staken. Han skriv særs litterært i ein slags galen manns høgstil, men til trass for (feil ordval - delvis grunna) dette vert ikkje bloggen hans noko særskilt meir enn vitalistisk, barnsleg pisspreik.
Dessutan er han frå Bømlo men skriv bokmål.
Nok om det.

Denne veka har vore sokalla studieveke, altso vinterferie for dårlege, late studentar som er leie av lesing og førelesning og treng ei ekstra pause, slike studentar som studerar av di dei vil bli noko av det og i mellomtida kan vere totalt uansvarlege og bryte samtlege av dødssyndene på ein kveld.
Altso ikkje slike studentar som meg. Eg skulle sjølvsagt studere masse, skrive oppgåve, lese minst to pensumbøkar og fine på tema til retorikkoppgåve.

Laurdag for nøyaktig ei veke sidan vakna eg med noko som minna om sinnsstemninga til ein nervepasient, i løpet av dagen vart eg so trøtt at eg mest sovna ståande og i løpet av kvelden fekk eg nokon gråtetokter, samt at eg banna so høgt etter eiskilde personar at andre einskilde personar minst to husvære bortanfor meg må ha høyrd det.
Dette lisle samanbrotet førte til at veka har vore prega av mykje soving, liten arbeidslyst og liten arbeidsdisiplin, og eg har fått gjort mykje mindre enn det eg håpa på.

Eg trengte nok ferie. Meir enn dei som hadde planlagd ferie.