Om eit av mine små irritasjonsmoment som eg nettopp fann ut har ein verdi: Dei får meg til å gløyme ordentlege bekymringar

I dag hadde eg min fyrste førelesning i miljøfilosofi. Det var ganske kult.
Førelesaren hadde veldig lett for å kome inn på digresjonar, og han vart litt sett ut kvar gong nokon kom for seint, so eg er litt redd for at me aldri kjem gjennom alt me skal, men han var kul; veldig engasjert, vittig og dessutan oppfordra han oss til ikkje å lese heile pensum, men berre det me ville lese.
Det som irriterte meg med førelesninga var at flesteparten av studentane kjem frå BAS. Bergen ArkitektSkule altso. Noko som sikkert er ein flott institusjon, og arkitektspirene eg traff i dag er sikkert nokon jæklar på å teikne hus og elles flotte menneske, men ein ting mangla dei totalt: Elementær kunnskap om filosofiske omgrep.
Noko som førte til at ein stor del av førelesninga vart repitisjon av exphil for min og dei andre arrogante akademikerane frå Høyden sin del.
Kunne dei ikkje gjett dei eit ark med ordforklaringar? Eller ei ekstraførelesning berre for dei? Det er ekstremt keisamt å få forklart kva cogito, ergo sum eigentleg tyder for tredje gong, eller få servert definisjonen av metafysikk for femte gong.
Det er liksom 200-nivå, assø.

Sjå so herleg arrogant eg er på veg til å verta!!