Om å vere so sint at ein har lyst til å vere ung på slutten av syttitalet slik at ein kunne ha spela i pønkeband.

Eg er nemleg so sinna. Uffdå, tenkjer kan hende de som les dette. Det tykkjer eg ikkje de skal gjere. Eg trur nemleg sinne kan vere ei stor kreativ kraft, berre den kanaliserast rett. Eg føler at eg kunne ha måla eit ganske so godt bilete no, til dømes. Eller vore pønk-vokalist. Då måtte eg ha levd på slutten av syttitalet, dog. Pønken er daud, det låg i naturen hans.
Eg har ogso lyst til å skrive ein rasande kronikk i ei avis. Eg veit ikkje om kva, men eg finn nok noko å kanalisere sinnet mitt mot straks eg opnar eit eksemplar av dagspressa. Særskilt dersom det er ein av desse tabloidane.
Det er eigentleg fint å vere sint. Problemet er berre at eg ikkje er heilt sikker på kvifor eg er sinna, det er berre humøret mitt i dag. Ingen har gjort meg nokon direkte urett i dag. Jaja, satsar på at me får noko positiv destruksjon ut av dette sinnet.