Om dagane som rir avgarde som ville hestar

Semesteret har hatt ein pangstart, slik å forstå at timane gjeng like fort som ei kule. Ingen eviglange dagar på lesesalen og få keisame, inaktive kveldar. Eg saknar det mest. Særskilt når eg ikkje har nokon til å klø meg i nakken om kvelden.
Eg blir melankolsk av å vere sliten, særskilt når det kjennes som om dagane er so tunge av innhald at dei berre glir ut av hendene på meg. Eg vil ha alt eg har hatt som eg ikkje har no, og alt eg aldri har hatt vi eg og gjerne ha. Det er eit slags fys etter noko ana, eller kan hende det er ein reell svolt.
I alle fall tek eg meg iblant å lengte heilt attende til den gongen livet var roleg og keisamt, med mest bøker og meg sjølv, og varsamt oppdekne tebord. Menneske er so støyande, meg sjølv godt inkludert.