Om Mørkets Hjerte

Skrekk...

...og gru, er ord som alltid vil fylgje oss. Eg snakkar ikkje om iskalde grøss som får deg til å riste av gledje, ikkje om det sublime eller om abjeksjon, men om den valdsamme stillheiten. Den som kjem etter at nokon har knust skallen til ein katt. Den einaste lyden omnane si utbrente aske har. Den som sit i strupehovudet ditt etter at du har vandra over enger dekt av knoklar.
Det er ei lang ferd, men djupt inni deg sjølv ligg det mørke hjertet. Vilja til å ta liv. Visjonen å drepe. Det som er kaldt og brennande på same tid. Og mørkt, gud, so mørkt det er inni oss.