Om all the silly boys and girls

I førestillinga "The castle of Holstebro" snakka karakteren til Julia Varley mykje om "all the silly boys and girls", som leikte og spøkte, men til slutt døydde dei ("and all the silly boys and girls will be... dead").
Iblant føler eg meg som ein av the silly boys and girls, særskilt no dsei seiste dagane. Eg trur eg har vore det ei stund. Det er ganske merkeleg, at eg som veit at eg over gjenomsnitteleg intelligent, klarar å vere sopass fjollete. Då meiner eg ikkje slik positiv fjolling, å vere eit leikande menneske, homo ludens, men at eg gjer seriøst fjollete ting. Det rare er at eg innerst inne, ikkje heilt innerst ei gong, relativt synleg (eller kjennleg i dette høvet), veit med meg sjølv at dette er fjollete. Likevel fjollar eg i veg. Fjollfjollfjoll, eg har jo lyst til det og då lagar eg meg ein god dårleg grunn. So fjollar eg for mykje slik at ting vert heilt fjollete, og eg håpar at fornufta snart tek overhand ovanfor tvangstankar og ymse andre kjensler slik at eg kan få sleppe å fjolle. Ellers gjeng ting over styr, eg fjollar vekk viktige folk og ting eg vil ha uvekkfjolla, og eg får eit fjolleliv og det vert ganske so miserabelt.