Om å vere so glad og so trist samstundes, av same grunn...

Ting startar, ting varar, og ting tek slutt.
Det ligg mykje foran meg, men det verkar som om det ligg enno meir bak meg, truleg fordi det er noko eg faktisk veit kva er, og difor verkar det meir verkeleg.
Eg er ein av dei som ser seg mykje bakover, utan at det tyder at eg lev i fortida trur eg. Men sjølvsagt set ei slik...livshaldning? sitt preg på sanntida.
Minne er viktig. Å definere seg sjølv og sin situasjon no ut i frå det som har vore, meir enn kva ein vil vere. Kan hende ein måte å ikkje planleggje for mykje på, men kan hende ein måte å ikkje våge å tru på sine eigne draumar ogso.
Eg har vore so lukkeleg. Eg har elska so mykje. Eg veit ikkje om det kjem fleire stunder der eg er heilt lukkeleg eller fleire store kjærleikar. Men eg håpar jo det.
Eg har ogso vore livstrøytt. Lengje. Og eg har vore knust, ikkje fullt so lengje. Eg håpar ikkje slike stunder kjem att. Men ein ser jo fara for det.
Livet er so rart. Ein blir so lett sint på dei ein aldri ville verta sint på, og ein tykkjer stunder ein har gledd seg til er skuffande.
Eg er so trist fordi noko som ein gong gjorde meg glad no er kirurgisk fjerna frå meg. Eg er so glad sidan det tyder ein ny start.
Eg er so trist sidan eg ikkje har nokon garanti for at noko skal bli fint etter dette. Eg er so glad sidan pulsen min har all grunn til å gå litt rolegare no.
Eg veit kva som har skjedd. Eg lurar so på kva som vil skje no. Eg gler meg. Eg er redd. Eg saknar det som var. Eg er glad ting er over.
Det går aldri som Ludolf hadde tenkt seg, men det kan egentlig være det samme...