Om hylande hud

Den seiste månaden har eg hatt eit sjeldant behov for kroppskontakt. Eg veit ikkje heilt kva det skuldast, kan hende er det ei ny fase i det å vere singel, den altoppslukande leisegheten avtek og ein merkar i staden dei konkrete tinga som vert annleis, som til dømes at ein har uendeleg mykje mindre kroppskontakt enn tidlegare. Nett no er det ingen ting eg tykkjer er deilegare enn ein klem, men eigentleg er ikkje klemming nok; eg vil ligge i skjei, bli massert på ryggen og lyska i håret. Huden min hylar etter at nokon skal ta på den. Det er ganske frustrrande.
Dette har ingenting med sex å gjere, eg trur eigentleg eg kunne tekje i mot kroppskontakt frå kven som helst, og med klede på. Når eg var hjå familiane mine i somamr ergra det meg at eg har fengje ein terskel for å krype opp i mammas fang eller pappas armkrok og bli pjuska til eg sovnar. Kroppskontakt har fengje ein viss plass i litteraturen, utanom prinsessa som lyskar trollet (uønskt kroppskontakt?) kan eg til dømes nemne Jan Erik Vold, som i dei fyrste par-tre diktsamlingane sine har skrive nokre feiande flotte dikt om kor flott det er med hud mot annan hud. Snæksy.
Medisinarar diskuterar om kroppskontakt er eit primærbehov, altso noko menneske treng for å overleve. Det er i alle fall sikkert at små born døyr dersom dei ikkje får tilstrekkeleg kroppskontakt. So eg oppfordrar alle som ynskjer at eg enno skal gå levande blant dykk til å vere føre var: Gje meg kropp!