Om å reise frå

Det er tre måtar å reise på; å reise til, reise frå, eller berre reise. Seistnemnte er den ubekymra loffinga, som ofte fører med seg den andre nemnde reisemåten: Å reise frå.
Eg har reist frå ein del stadar, og no har eg vorte gamal nok til at det gjer meg melankolsk. Fyrst og fremst har eg reist frå barndomsheimen min, Fyresdal. Når eg seier at eg har reist frå den, meiner eg at eg ikkje kan kome attende, ikkje til barndomsheimen, det vil alltid vere noko anna.
Dette var dagens banale klisje. Jaja, me treng dei ogso.
Forresten høyrer eg på deLillos sine mest melankolske songar nett no, og snart skal eg reise til Arna og sove i telt, noko eg ikkje har særskilt lyst til med tanke på at senga mi er betre samt at haustkulda har kome, men eg reiser i alle fall ikkje frå senga mi på den måten når eg no reiser til Arna. Til-reiser er alltid ubehagelege på ein annan måte enn frå-reiser, du klarer alltid å gjere det beste ut av til-reiser (eg kjenner meg litt som ein friluftsmann i telt, og det er so lite at ingenting vert stort og skummelt der, berre intimt og hyggeleg), men med frå-reiser risikerer du alltid at du mistar noko eller nokon for alltid.
Som barndomsheimen. Særskilt den delen der eg budde hjå Pappa verkar tapt, ikkje minst fordi pappa har flytta og Proffen, kjære, gode, elska Proffen, er død, og eg skal aldri meir bli møtt av han når eg kjem frå skulen, aldri meir gå grusvegen ned til kastet med han for å bade ein sommarkveld der himmelen driv med solnedgang slik den berre kan det i Hauggrend, og det luktar ei blanding av maursyre frå den store maurtuva, kloakk frå reinseanlegget og markblomar frå vegkanten. Aldri skal eg sjå inn i dei snille kastanjeaugene hans når han sit mellom bordet og sofaen eg sit i for å snakke og kose.
Det forsvann alt når Proffen døydde, og snart flytta pappa og badeturane i brådjupe varme Skredvatn forsvann saman med turane rundt Foldsæ i skog- og møkkalukt, og til slutt flytta eg, kunne ikkje lenger jobbe på bua i Hauggrend, og der var det ogso vekk, dei kokande sommardagane i det dårleg ventilerte bygget, den forseinka mjølkebilen som tilbaud avkjøling når det han leverte måtte inn på kjøla, kundane eg helsa på kvar på sitt vis.

Gradvis, trinn for trinn, forsvann Hauggrend.

Dalen forsvann på ein anna måte, gjekk meir i oppløysing, vaske ut av hybel og eksamen og avslutningsfest med klassa og klemme naboar og butikkeigarar og hybelkameratar før eg brått budde i Fyresdal att for ei lita stund og var ferdig med vidaregåande.

Fara Sabina var mest brutalt, med ein konkret avreisedato, berre ein dag etter at me var komne heim frå turne måtte eg forlate den heimen, klemme og kysse alle, gåver og grining, i det eg og Daniela gjeng ned trappene og ut i bilen, Daniela bannande av di alle skal grine (ho grin snart sjølv), og Niko som plutseleg ikkje klarar å stå i døra lenger eller noko og dukker opp på avsatsen, trur til og med ho gjekk ned trappa, og kikkar på meg med eit rart ansiktsuttrykk, det minna om mjukt porselen dersom noko slikt hadde vore til.

Bergen no, skal ikkje reise i frå på ei stund, men det er det eit par andre som skal veit eg, og uff, det vert ikkje noko kjekt, og eg kjem til å grine, og lure på om hjartet vert større eller mindre av å leggje att bitar av seg sjølv på folk og stadar.