Om nokon

Eg vil at han skal døy.
Eg vil at han skal døy smertefullt.
Nei, eg vil at han skal døy ein død av den verre slagen, med fysisk smerte, dødsangt og stor liding over erkjenninga at han skal forlate denne verda.
Og eg vil at kristandommen sine styggaste førestillingar om etterlivet skal vere sanne.

Han kan gjerne gjellast fyrst.
Med sløv og skitten kniv
Ein kan godt gjelle han nokre dagar før han skal døy smertefullt, slik at han får nokre dagar til å kjenne det opne såret og kastraksjonskomplekset.
So lengje før at han akkurat har nådd det punktet der han erkjennar at det kjem til å gå betre, men det har enno ikkje faktisk byrja å gå betre.
Då vert døden verst.