Om hygiene

Hygiene er eit særs relativt omgrep.
Sett i forhald til dei fleste eg kjenner på min alder av mitt kjønn (jadå, eg veit eg byggjer opp under stereotypiar) har eg eit godt blikk for støv, og eg fjernar det til og med med jamne mellomrom.
Her har me ei nøkkelsetning: Med jamne mellomrom. Eg kjenner nemleg fleire som ogso har eit godt blikk for støv, og fjernar det når dei ser det. Eg fjernar det ikkje nødvendigvis når eg ser det, men held meg til å fjerne det med jamne mellomrom - det vil i praksis seie at eg avstøvar hybelen min annankvar veke, uavhengig av kor mykje støv det er der.

(eg kjenner andre igjen som har dårlegare blikk for støv enn meg, men likevel fjernar det straks dei har sett det - det vil vanlegvis seie annankvar månad når dei registrerar at vinduskarmen har vorten mjuk.)

Dette mønsteret gjenspeglar seg eigentleg på alle område som har noko med hygiene å gjere. Eg kan godt sjå at eit hygienisk løft trengs, men utsett det likevel til den avsette datoen for reingjering - det er jo ikkje so farleg so lengje eg gjer reint i blant, til og med med jamne mellomrom, tenkjer eg. Men det kan det vel kanskje vere.

Usjarmerande nok kan eg vere litt slik ogso når det gjeld personeleg hygiene, særskilt når det gjeld å skifte klede. Eg har rett nok vorte betre i det seiste, og på einskilde personhygieniske område ter eg meg heilt motsett - særskilt når det gjeld deodorantbruk og intimhygiene.

Familien min er kjempehygienisk, men ikkje so kjempehygienisk at heimane mine var sterile. Kvifor har eg fengje denne nærast rituelle tilnærminga til hygiene?

Psykoanalyse med påfølgjande svar utbedast.