Om ein sommar som sluttar.

Andre dagen i fyrste haustmånaden no, det var mørkt når eg la meg i går, skumt når eg sto opp i dag, det er kaldt og regn og eple og jordeple har flytta frå landet til byen. Ikkje misnt er eg relativt godt i gang med studering og idag er min seiste dag på sommarjobben - herostratiske Lone Camping.
Sommaren har vore veldig kort og veldig lang. Kort av di det har vore lita tid til sommarlege aktivitetar og lite sommarleg vær, og lang av dei same grunnane eigentleg, den har vore litt vel dominert av jobbing og emo-tendensar mellom jobbinga. Tru meg, ingenting er verre enn kjærleikssorg i strålande sol. So sjølv om eg gjerne skulle hatt meir solskin, is, bading og utepils helsar eg hausten særs velkommen. Eg likar regn, det er godt å bli varm og tjurr att, eg likar kvardagar, dei er poetiske. Dessutan stend nye utfordringar og nye menneske i kø med eit nytt semester.

Mykje av sommaren har gjenge føre seg på camping. Eg har vaska vekk unemnelege ting frå sanitæranlegga, krangla med turistar som ikkje trur på informasjonen dei spurde etter, leita etter ferjetidene til samtlege av Vestlandet sine ferjesamband, full av språkforvirring funne opp kreative ord som "biao" og "hefwa", solgt 20 000 dusjpålettar og sjekka ut 2000 campingturistar, inn 800, blitt ein jævel på aksentar, vore alt for kjekk for minst to tenåringars mentale helse, blitt gruleg lei av å sykle og å sove i telt og blitt rikare enn eg nokon gong har vore, men sjølv om det kan kjennas som om eg ikkje har gjort noko anna i sommar enn å meir eller mindre nyte campinglivet, har eg jo det.

I sommar har eg vore turist i eiga innflyttarfylke; rafting på Voss og jonsok under open himmel i Ulvik, eg har vorte so brun som eg aldri har vore før, rett nok etter at eg har blitt so solbrent at huden datt av, ete drastisk mykje mindre is og bada like drastisk mykje mindre enn normalt om sommaren, oppdaga cava, blitt nemnt i seks heilsideoppslag i avisene og ein del notisar som fylgje av min dramatikerdebut, noko som ogso gav meg ti intense dagar med teaterjobbing og sosialisering som definitivt var sommarens høgdepunkt, og dessuten førte meg på bygdefest for fyrste gong sidan vidaregåande, og hvilken bygdefest!, og eg har vore den tristaste i heile verda, men ogso slutta å vere det.