Om advent, Lucia og joleferie

Joleferie, eg er loffar som meir eller mindre vanleg har vore dei seiste tre åra. Det er fint å røre litt på seg, dersom eg vert verande for lengje ein stad gløymer eg det fine ved staden og merker berre det kjipe, som det evinnelege regnet, alle folka eg ikkje likar å treffe på og dei rutinene som er av det keisame slaget. Byen min er jo magisk, men eg gløymer det lett når den er mitt alt.
Difor likar eg å reise vekk frå han i blant. Som det kafemennesket eg har bltit har eg vore på ein kjempefin kafe i Stavanger og leika viktig teaterprodusent, og drukke klissen kakao på ein nydeleg jarnbanekafe av typen dei ikkje lagar lenger i Kristiansand. Elles har eg vore kulturell turist og vandra i dei store forfattarane sine fotspor på Kongsgård og freista å finne liknande fotspor i Kristiansand, men eg har ikkje visst kor eg skulle leite etter korkje Henrik eller Jens. I kveld skal eg lage god middag til mine husvertar, før toget tek meg heimover i morgon tidleg.
Advent tyder ankomst, det tykkjer eg er fint, ein ankjem heim til jol, snoen ankjem, og ein må reise vekk frå byen sin for å kunne ankome dit att. Dessutan er advent lilla, det likar eg, det er ein fin farge med masse rar energi i seg. Det eg ikkje likar med advent er den sinnsjuke kommersen, men eg har etter kvart utvikla eit særskilt sidesyn som gjer at eg ikkje legg merke til det.
I dag er det tredje sundag i advent. I Inge Hagerup sitt dikt om adventsljosa er det i dag lengselsljoset tennast. Merkeleg samantreff, sidan eg alltid byrjar å lengte litt ekstra når eg reiser åleine. Men på ein veldig fin måte, ikkje den gruvsame lengtinga eg av og til har åleine i senga mi, men ein avmålt melankoli som eigentleg berre er fin.
I tillegg er det Luciadag i dag, altso er det ein dag for masse ljostenning. Det må til sidan Oskoreia er ute, og sidan det er ei relativt mørk, kald og stressande tid eg personleg likar veldig godt, men eg kan særs levande skjøne kvifor einskilde ikkje likar den. Eg trur det hjelp med ljos. Det hjelp ogso å syngje ein annan av adventssongane, Tenn lys, der ein syng om dei som må sloss for rettferd og fridom i dag. Dette er liksom dagen for sosialt samvit i førjulstida. No skulle eg gjerne sagt noko vitugt og fint om sosialt samvit, men eg får det ikkje til utan å kome meg utanom flosklane, og som den originale språkkunstnaren eg pretenderar å vere, kan eg ikkje tillate meg slike. Det er bra å vere snill og kjærleiksfull, kan eg berre seie (her kom det visst likevel ein floskel). Og det er kan hende her me ser noko fint med menneskenaturen, det einaste i han som kan halde Oskoreia på avstand i alt mørket. Tenn ljos.