Om å overfallast på open gate midt på ljose dagen

Nei, eg har ikkje blitt rana, eller utsett for seksuelt overgrep eller andre valdlege saker. Det var ikkje noko menneske som overfalt meg, men ein heilt absurd angstkjensle.
Eg lurar på om det er det ein på fint kallar "eksistensiell angst" eller "weltschmerz", men eg er ikkje sikker. Eg har ikkje hatt nokre vektige grunnar til å lide av slikt i dag, utkvilt og edru som eg vakna og med eksamen overstått og lystig lag ventande. Til og med sola fekk eg sjå og kjenne. Likevel kom angsten snikande med skumringa.
Den lot seg fyrst merke ved Fløibanestasjonen på Skansemyren, der eg gjekk forbi ein godmodig familiekrangel der mannen i huset nekta på skikkeleg dritunge-vis å reise på IKEA. Eit lite augneblikk (trur det var før IKEA blei nemnd, men eg er ikkje sikker) fekk eg lyst på born og ektefelle og eit idyllisk familieliv, og kan hende dette var fyrste årsak til angsten: Ei merkeleg blanding av melankoli for ikkje å tilhøyre ein familie på same måten som tidlegare, kombinert med ei vill redsle for å bli gamlisungdom som byrjar å tilbringe laurdagane på IKEA. Det er ille nok at eg les dei greske klassikarane på fredagskveldane iblant, liksom.
Det hjalp å setje seg på Kaffekompaniet (sjølv om eg forsovidt haldt fram med gamlisungdom-tendensane mine der, te og jolekake og Morgenbladet), men det var eigentleg alt for fullt der, og eg kjende at folk ikkje var den beste tingen eg kunne bli utsett for nett då. Eg gjekk ut, og ute var det skumt. På Godt Brød var dei utselt for pizzabollar, og eg sprang ut like snøggt som eg hadde sprunge inn. Byen som hadde vore so fin tidlegare p ådagen var særs uvenleg no. Samvirkelaget i Strømgaten var dagens lågpunkt, trengsel kring klementinene og dama foran meg i køen som kjøpte store mengder øl på plastflaske fekk verkleg nervetrådane til å sprelle av redsle. Allereie på den stutte vegen heim var eg nøydd til å opne potetgullposen eg hadde kjøpt, og ete mykje meir av den enn det eg hadde tenkt, med halve mjølkekartongen eg kjøpte til. Feitt hjelp mot alt, særskilt i kombinasjon med Clap Your Hands Say Yeah og tøysete artikkelar i Klassekampen. Det kjennest mykje betre no, eg gledar meg til graut-og-gløgg-fest att, etter nokre timar der eg ikkje kunne tenkje meg å vere korkje sosial eller åleine i kveld.