Om ein by som Alice

Det er ein boktittel. I alle fall nesten. "En by som Alice", heiter boka. Av Nevil Shute. Ein av dei få bøkene som har stått på lista mi og vorte stroke derifrå utan at eg har lese den (grunna ein lite tiltrekkjande vaskeseddel, den handlar om Vietnamkrigen so vidt eg veit, og so har Nevil Shute skrive utruleg mange bøkar som sto på ei lite tiltalande rad (rapårapåra) på Fyresdal Folkebibliotek, og alt dette gjorde at eg las noko anna i staden). Sidan eg aldri har lese den, skal ikkje dette innlegget handle om den, men om folk som byar. Eg tenkte på foljk og eg tenkte på byar i kveld, sidan eg har vore med folk i ein by og samtala dreide inn på både ymse folk og ymse byar, og uavhengig av det kom eg til å filosofere om mitt tilhøve til både byen min og folk rundt meg. Kva er då meir naturleg enn å karakterisere sju (mennesket sitt tal) av mine kjente ut i frå to eigenskapar dei hadde hatt dersom dei hadde vore min by. Eg satsar på at ingen av dei vert sinte av di eg røpar fornamnet deira.

Mari er ein by som aldri søv. Den har heilt særeigen arkitektur og satsar på morgondagen.
Jon er ein stasjonsby som berre ventar på at toget skal stoppe der. Kvar gong det gjer det, vert det full fest - og for ein fest! Diverre køyrer toget ofte forbi.
Åsne er den byen i verda med flest fruktbodar, bibliotek og sjelesørgjarar i verda.
Jack er ein by som ogso er ein fristat. Logistikken er perfekt men innbyggjarane er so stae at heile byen gjeng i stå i blant. Gode festar.
Yvonne er en by der innbyggjarane spelar mykje Radiohead, lev eit fasjonabelt jetsetliv og er både dana og utdanna.
Robert er ein særs lurvete by. Låg BNP, slitte hus og lite fungerande infrastruktur. Likevel låg valdsstatistikk og gjestfrie, dana innbyggjarar.
Millan er ein by der det er karneval kvar dag. Likevel har eit dei beste universiteta i verda sete der.