Om utopiar

Me treng utopiar for å overleve, og det viktigaste med ein utopi er at den er mogleg. Sjølv om den skal vere ein ikkje-stad, må den ogso vere ein lukke-stad, og umogleg lukke vert til det motsette. Ein utopi er ikkje alt me ikkje kan få, den er alt som kan kome. Som me vil skal kome. Den er kjærleik, håp og ikkje minst tru.
Når utopien døyr, fyllas timane fulle av sand slik at hjula gjeng seint og sekkane vert tunge, eller so glir sanden, tida, vekk mellom hendane dine. Utopien er ikkje naudsynt heile dagen, for då gløymer du at det betre kan vere, men til dømes på gnålegrå kveldar eller når du vaknar av kulde i senga, kjenner du at han manglar, og då merker du at ja, ein kan leve i kvardagen og om ein kan leve i draumen samstundes, og det er på tide å finne seg ein ny draum.