Om stjerner

Stjernene heng høgt oppe på himmelen.
Der opna eg med ein banalitet, gitt. Vel vel, heldigvis kan eg skulde på den herlege kombinasjonen jol og stormande forelsking. Då har eg lov til å skrive slike ting.
Altso: Eg likar å kikke høgt opp på himmelen, sidan stjernene heng der. Eigentleg er dei langt vekk, ikkje høgt oppe, og dei er alle enorme kjernekraftverk. Å vite det gjer ikkje opplevinga mindre. Når eg ser på stjernene, tenkjer eg at eg er bitteliten i noko uendeleg stort. Det treng ikkje vere ei negativ kjensle. Dessutan vert eg brakt litt nerare i å fatte det mirakelet kosmos faktisk er.
Ikkje minst er stjernene ufatteleg vene. Dei får meg til å drøyme. Karlsvogna. Lillebjørn. Sjustjerna. Drøyme om å fly ut blant dei, og om alt det fantastiske som kjem til å skje. Under stjernene.