Om å leve eit vilt og eventyrlig liv

Mummipappa fann ut at det å leve eit vilt og eventyrleg liv eigentleg var ganske keisamt, den gongen han stakk vekk med hatifnattane.
Eg lurar på kva som er eit vilt og eventyrleg liv. Det finnest gode og dårlege eventyr, eg har i høg grad opplevd båe slaga denne helga. Det har vore slitsamt, i alle fall dei dårlege eventyra. Vilt har det ogso vore. Ergo er det slitsamt med eit vilt og eventyrleg liv.
Ein vil liksom ha det likevel, då. Meditasjon over te og stearinljos er ikkje alt. Helst vil ein skape eventyra sjølv, i sentrum av ein vill kreativ klikk, men so manglar ein av og til både klikken og iniativet til å gjere noko eventyrleg, tykjest det meg.
Satan er forsovidt flink til å gjere det vilt og eventyrleg rundt seg, skal me tru romanen "Mesteren og Margarita". Med mi romantiske tru på litteraturen vil eg jo det.
Sjølv om eg kanskje ikkje vil tru det, trur eg det er lettare å klare å leve eit trivielt og poetisk liv. Eventyr kjem når dei kjem, og det er ingen ting me kan gjere med det.