Om basillar og deires følgjer

Forkjøling er som kjend ein smittsam sjukdom, og av ein eller annan grunn brukar eg å tru at eg aldri får smittsame sjukdomar - og tek difor ingen førehaldsregelar når slikt er ute på tur - men den gong ei. Etter å ha pleid omgang med fleire sjuklingar, og sikkert treft enno fleire på gate og over disk, gjekk eg fjelltur i regnet med joggesko og blei sjuk same kveld.
Det har aldri vore særskilt kjekt å vere sjuk, men det er enno mindre kjekt når ein ikkje lenger bur slik at ein forelder eller annan omsorgsperson pakkar deg inn i pledd og kjem med varm drikke. No må eg gjere dei tinga sjølv. Nok ein kjip ting ved å vere vaksen, kvar vart gledja ved å vere berre litt sjuk av, liksom. Ikkje kan det brukast som orsaking til å ta fri heller, det har eg jo ikkje tid til, må lese, berre må lese!
Det einaste morosame ved sesongens sjukdom er snørret. Eg har aldri hatt so rennande nase før. Eg fekk vite her om dagen at rennande nase under sjukdom skuldast at ltmfeknutene pumpar skitten lymfe ut i nasen, med andre ord har eg eit særs aktivt immunforsvar. Sidan det har so høg aktivitet, gjeng eg ut frå at basillane som herjar i meg er av den aggressive slagen, kan hende til og med dødelege for folk med mindre jarnhelse enn meg, og eg vurderar difor å tappe snørret på flaske og selje det som kjemisk våpen til terroristgrupper. Dersom nokon vil vere partnar, ta kontakt!