Om ein som ikkje har opna døra (og no er kassert?)

Berre so du veit det, so er eg dritsur på deg. Eg kjenner same uro i kroppen som fylgte med kjærleikssorga i sommar, og eg kjem på kvifor eg ikkje er so overvettes begeistra for slike ljose kveldar, og eg har lyst til å drikke cava med deg, og det sitrar i kjønnsorgan og rumpehol og det er ei stor hand inne i magen min og kring hjartet, og øyret sitrar det ogso faktisk, og lippene, kyss meg, eller ver i det minste hyggeleg mot meg, svar på henvendingane mine for å nytte eit heilt gruvsamt ord, eg er berre snill og dette er ikkje farleg, og vil du det so skal eg gå (trur eg, nei eg veit, eg skal vere snill som eg sa), og me kan berre vere venner og gløyme dei to nettene me har hatt på den måten, men eg vil aller gjernast ha fleire av dei, for eg er so forelska at eg vert toskete og når du er so JÆVLA UMOGLEG vert det mindre moro enn det er slitsamt, du tek opp ein stor del av min kognitive aktivitet, og den cerebrale aktiviteten elles ogso er eg redd, gud veit kva det undermedvitne i meg styrer med, og stakkar det ekteparet som sat ved sidan av meg på den flyturen der eg er mest sikker på at eg grov meg heftig i skrittet medan eg sov, det var deg eg tenkte på då, ja for du er jævla fin og det er so trist dersom du ikkje kan spele ut det, ver fin, men ta imot dei som beundrar deg ogso, eg kan godt hjelpe men ikkje sukk, snakk, du har allereie gjeve etter for driftene dine og det er bra so du ikkje vert som ein katolsk prest eller det som verre er, og eg veit at dette ikkje var nokon eksprementeringslyst berre, ut frå den store trongen og det fine fine sukket du kom med då du ville sjå, yo sexy, kan hende kan me møtast under endå betre tilhøve neste gong, gjerne allereie i natt?

«True love never runs smooth»