Om a few of my favorite things

(eller eit kjenslemessig forsvar for ein slags materialisme, avgrensa til dei tinga som finnest på romet mitt).

- Radioen som ser ut som ein pingvin med store, rullande auge, og desse auga byrjar å rulle når radioen er på! Eg har freista å finne ein samanheng mellom lydane frå radioen sin høgtalar og rullinga til radioen sine auge, men det har ikkje lukkas meg å samle nok empiri til korkje å avkrefte eller stadfeste ein slik samanheng.
- Dei to hasjpipene (ubrukte, og det er sant, ikkje noko eg seier fordi eg latar som om eg aldri i livet kunne tenkt meg å drive med slikt) som ligg i bokhylla mi, den eine er skikkeleg jalla, i mørkt tre med utskjeringar, det fylgjer med ei pakke med fem rister til den, pakka ligg ved sidan av med ei rist utanfor, den fekk eg til jol frå ei veninne ei gong, godt innpakka i gåvepapir, turkepapir, blikkboks og meir turkepapir, eg turde ikkje vise den gåva til bestemor og onkelen min, so mamma fekk sjå den etterpå og lo godt. Den andre er ei maispipe med rist i, gjeve meg i gåve av ein amerikansk gamal hippie eg snakka i to timar med utanfor Bergen Offentlige Bibliotek i sumar, om litteraturen og kjærleiken, og om ein spesiell måte å røyke på han gjorde, han fortalte meg korleis og gav meg pipa til nettopp det føremålet, eg får av og til litt dårleg samvit sidan eg ikkje har nytta den til det.
- Den fine boksen som stend oppo bøkane i same hyllerad, den brukte å stå på kjøkkenet heime hjå mamma, og er forma som ein bygård, motivet på den er nettopp gatene foran ein slik bygard, med kastanseseljarar, kjærastar som seier farvel til kvarandre ved ei inngangsdør, og ikkje minst ein konfektbutikk. Eg minnes at eg likte den boksen veldig godt når eg var liten, so gløymte eg en. Heilt til eg fekk den, fylt med sveitsisk sjokolade, til jol i år. No har den flytta til Bergen
- Ei plate frå fyrsteopplaget av "London Calling", eigentleg skulle eg berre få sjølve vinylen (som er so ripete at den er uspelbar), men eg klarte å mase til meg det småfillete coveret ogso, frå ein ven av ein ven som no har blitt min ven.
- Eit hvaløyra måla som eit halvt andlete, som pappa har funne ein stad. Han har ein eigen evne til å frambringe raritetar, eg forstår ikkje kvar han finn dei og er særs misunneleg på han for en evna, samstundes er eg glad for at eg slepp den (kan hende?) slitsame leiteprosessen, og heller kan overraskast og gledast av skattane pappa syner meg nettopp for å glede og overraske meg.
- Eit tigerauga (altso ein stein) eg fekk når eg skulle flytte til Italia, for i eit nytt land kom eg til å måtte lære mykje, og for å lære måtte eg vere flink til å sjå. Steinen låg på nattbordet mitt der nede, og eg snudde den med jamne mellomrom slik at ulike sider av han skulle vere retta mot meg i senga mi. No ligg han på skrivebordet mtit og overdøvast litt av den store (i høve til den) dataskjermen og papirhaugane, men den er likevel alltid innanfor rekkevidde av blikket mitt når eg sit og skriv.